Ναι, αλλά τί θα πει ο κόσμος;
Άπειρες μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα και κλάσματα δευτερολέπτων. Χαμένες μέρες, χαμένες νύχτες βασανιστηρίου χωρίς κανέναν απολύτως κανέναν λόγο. Η αιτία πουθενά. Το χειρότερο βασανιστήριο ίσως και να είναι εκείνο του μυαλού. Πόσα θα ήθελα να κάνω, λες, πόσα θα ήθελα να πω λες, πόσα θα ήθελα να δοκιμάσω, πάλι λες. Αλλά δεν κάνεις τίποτα. Κρύβεται αυτός ο βρόμικος φόβος, ο φόβος ο ανύπαρκτος. Το τί θα πει αυτός ο κοσμάκης, το πώς θα αντιδράσει αυτός ο κοσμάκης. Ο οποίος ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις θα είναι πάντα στην γωνίτσα του, την φτωχική του γωνίτσα έτοιμος με το μπλοκάκι, να καταγράψει, να σχολιάσει, να το παίξει κριτής. Οπότε τι βασανίζεσαι; Ό,τι κι αν κάνεις θα σχολιάσει, θέλει να γίνεις το παιχνίδι του, μα αν με ρωτάς, μην γίνεις.
Ο άνθρωπος έχει την τάση πολλές φορές πριν πάρει την οποιαδήποτε απόφαση να σκέφτεται πρώτα την αντίδραση του περίγυρου. Ο περίγυρος αυτός μπορεί να είναι ο ευρύτερος κοινωνικός περίγυρος( η κοινωνία δηλαδή που ανήκει ο καθένας από εμάς ), ο οικογενειακός περίγυρος, οι φίλοι, οι συγγενείς, το κοινό του, μικρό ή μεγάλο στα social media και γενικά κάποιος τρίτος. Προφανώς για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις υπάρχουν ακόμη όντα, πανέμορφα όντα τα οποία δρουν ανεξάρτητα, σύμφωνα με τα θέλω τους, τα πάθη τους, ακόμη κι αν αυτά δεν συμβαδίζουν με το "μαζικό" ή εκείνο που προτιμάται από τους περισσότερους χωρίς να δίνουν καμία δεκάρα στην αντίδραση του τρίτου ατόμου, οποιοδήποτε είναι αυτό. Ο Freud, συνήθιζε να λέει πως πάντα θα υπάρχει κάποιος Άλλος ο οποίος θα μας ταλανίζει και θα προσπαθούμε πάντα να ικανοποιήσουμε εκείνον πρώτα. Εγώ θεωρώ πως μπορούμε άνετα να ξεφύγουμε από αυτό το εμπόδιο που δεν έχει καν λόγο ύπαρξης.
Όταν αναφέρομαι στο "Θα κάνω ό,τι θέλω και αγαπώ χωρίς να με νοιάζει τι θα σχολιάσει ο κόσμος", αναφέρομαι προφανώς σε όλα όσα εκείνα δεν εμποδίζουν τους υπόλοιπους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο αλλά και ούτε παραβιάζω νόμους, ούτε θέτω σε κίνδυνο κανένα ον, καμία ύπαρξη. Δεν ξέρω γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων αφιερώνουμε τόσο πολύ χρόνο στο τι θα πει ο κόσμος. Και μιλάω στο πρώτο πληθυντικό γιατί κι εγώ για αρκετό καιρό συνήθιζα να το κάνω μέχρι που έφτασα στο συμπέρασμα που αναφέρθηκε στην σαρκαστική εισαγωγή του κειμένου. Ο πολυαγαπημένος κόσμος πάντοτε θα έχει μαζί το μπλοκάκι του και θα σχολιάσει κάποια κίνηση ή απόφαση σου. Όχι απαραίτητα με αρνητική χροιά αλλά θα πει την γνώμη του σχεδόν πάντα. Είναι η φυσική ίσως ροή των πραγμάτων. Τι να πω. Πάντως, αν δεν προχωράς σε βήματα που θες να κάνεις επειδή φοβάσαι το σχόλιο της οικογένειας, του φίλου, της κοινωνίας, της γειτονιάς, χάθηκες. Τόσο απλά. Προχώρα, κάν' το, μην περιμένεις λεπτό, το αγαπάς, μπορώ να το δω.
Άπειρες μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα και κλάσματα δευτερολέπτων. Χαμένες μέρες, χαμένες νύχτες βασανιστηρίου χωρίς κανέναν απολύτως κανέναν λόγο. Η αιτία πουθενά. Το χειρότερο βασανιστήριο ίσως και να είναι εκείνο του μυαλού. Πόσα θα ήθελα να κάνω, λες, πόσα θα ήθελα να πω λες, πόσα θα ήθελα να δοκιμάσω, πάλι λες. Αλλά δεν κάνεις τίποτα. Κρύβεται αυτός ο βρόμικος φόβος, ο φόβος ο ανύπαρκτος. Το τί θα πει αυτός ο κοσμάκης, το πώς θα αντιδράσει αυτός ο κοσμάκης. Ο οποίος ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις θα είναι πάντα στην γωνίτσα του, την φτωχική του γωνίτσα έτοιμος με το μπλοκάκι, να καταγράψει, να σχολιάσει, να το παίξει κριτής. Οπότε τι βασανίζεσαι; Ό,τι κι αν κάνεις θα σχολιάσει, θέλει να γίνεις το παιχνίδι του, μα αν με ρωτάς, μην γίνεις.
Ο άνθρωπος έχει την τάση πολλές φορές πριν πάρει την οποιαδήποτε απόφαση να σκέφτεται πρώτα την αντίδραση του περίγυρου. Ο περίγυρος αυτός μπορεί να είναι ο ευρύτερος κοινωνικός περίγυρος( η κοινωνία δηλαδή που ανήκει ο καθένας από εμάς ), ο οικογενειακός περίγυρος, οι φίλοι, οι συγγενείς, το κοινό του, μικρό ή μεγάλο στα social media και γενικά κάποιος τρίτος. Προφανώς για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις υπάρχουν ακόμη όντα, πανέμορφα όντα τα οποία δρουν ανεξάρτητα, σύμφωνα με τα θέλω τους, τα πάθη τους, ακόμη κι αν αυτά δεν συμβαδίζουν με το "μαζικό" ή εκείνο που προτιμάται από τους περισσότερους χωρίς να δίνουν καμία δεκάρα στην αντίδραση του τρίτου ατόμου, οποιοδήποτε είναι αυτό. Ο Freud, συνήθιζε να λέει πως πάντα θα υπάρχει κάποιος Άλλος ο οποίος θα μας ταλανίζει και θα προσπαθούμε πάντα να ικανοποιήσουμε εκείνον πρώτα. Εγώ θεωρώ πως μπορούμε άνετα να ξεφύγουμε από αυτό το εμπόδιο που δεν έχει καν λόγο ύπαρξης.
Όταν αναφέρομαι στο "Θα κάνω ό,τι θέλω και αγαπώ χωρίς να με νοιάζει τι θα σχολιάσει ο κόσμος", αναφέρομαι προφανώς σε όλα όσα εκείνα δεν εμποδίζουν τους υπόλοιπους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο αλλά και ούτε παραβιάζω νόμους, ούτε θέτω σε κίνδυνο κανένα ον, καμία ύπαρξη. Δεν ξέρω γιατί το μεγαλύτερο ποσοστό των ατόμων αφιερώνουμε τόσο πολύ χρόνο στο τι θα πει ο κόσμος. Και μιλάω στο πρώτο πληθυντικό γιατί κι εγώ για αρκετό καιρό συνήθιζα να το κάνω μέχρι που έφτασα στο συμπέρασμα που αναφέρθηκε στην σαρκαστική εισαγωγή του κειμένου. Ο πολυαγαπημένος κόσμος πάντοτε θα έχει μαζί το μπλοκάκι του και θα σχολιάσει κάποια κίνηση ή απόφαση σου. Όχι απαραίτητα με αρνητική χροιά αλλά θα πει την γνώμη του σχεδόν πάντα. Είναι η φυσική ίσως ροή των πραγμάτων. Τι να πω. Πάντως, αν δεν προχωράς σε βήματα που θες να κάνεις επειδή φοβάσαι το σχόλιο της οικογένειας, του φίλου, της κοινωνίας, της γειτονιάς, χάθηκες. Τόσο απλά. Προχώρα, κάν' το, μην περιμένεις λεπτό, το αγαπάς, μπορώ να το δω.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου