Είναι καλύτερα να ζεις μέσα ή έξω από το κουτί;


 Το σημερινό κείμενο, θα μας βάλει στην διαδικασία να σκεφτούμε εάν είναι προτιμότερο να κινούμαστε μέσα στα πλαίσια που εμείς έχουμε θέσει, στον χώρο που έχουμε επιλέξει να δρούμε ή αν καμιά φορά ή πολλές φορές καλύτερα, είναι προτιμότερο και ίσως πιο εποικοδομητικό να "σπάμε" εκείνα τα όρια που βρίσκονται γύρω από τον εαυτό μας και να τα ξεπερνάμε. Προφανώς, η καθεμία ύπαρξη από εμάς όπως ήδη έχουμε αναφέρει άλλωστε, αποτελείται από το σώμα μας, το μέσα μας, την ψυχή μας, την προσωπικότητα μας, τις συνήθειες μας, την οπτική μας στα πράγματα, την φωνή μας γενικότερα αλλά και κάποιους θεσμούς. Μελέτες έχουν αποδείξει πως η ρουτίνα, με την υγιή έννοιά της, τις περισσότερες φορές μπορεί να μας "σώσει". Αυτό συμβαίνει και όταν διανύουμε μια δύσκολη περίοδο η οποία μπορεί να σχετίζεται με κάποια απώλεια, με κάποια αποτυχία, που με την πάροδο του χρόνου κατανοούμε πως το όνομα της είναι μάθημα και όχι αποτυχία είτε στις ψυχικές ασθένειες. Ένας άνθρωπος ο οποίος παλεύει με την γενικευμένη αγχώδη διαταραχή η οποία χαρακτηρίζεται για το γενικό άγχος που έχει την τάση να αιωρείται σε πολλούς τομείς της ζωής, εκεί, αυτός ο άνθρωπος αν έχει χτίσει μια ρουτίνα, μια σειρά από συνήθειες στην κάθε του ημέρα μπορεί να καταφέρει και να αποφύγει πολλά.
 Το παραπάνω ήταν μόνο μια εισαγωγή για το σημερινό θέμα. Παραπάνω αναφέραμε στην ουσία πως το να έχουμε μέσα στην καθημερινότητα μας 2-3 συγκεκριμένα πράγματα μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς και πολλές φορές χαρούμενους. Εγώ όμως θα ήθελα να διευρύνουμε λίγο περισσότερο την πολυπαιγμένη φράση "βγες έξω από το κουτί σου" και κάπως να το συνδέσω με τον ανθρώπινο φόβο. Από προσωπική μου εμπειρία δεν είναι λίγες οι φορές που ήθελα σχεδόν με μανία να πηδήσω έξω από αυτό το χάρτινο κουτί μου. Γιατί πιστέψτε με το υλικό δεν είναι κάτι περισσότερο από χάρτινο. Τόσο λεπτό, τόσο εύκολο να σπάσεις, να σκίσεις ή απλά να περάσεις από μέσα του. Πάντα με εμπόδιζε αυτός ο φόβος. Αυτός ο φόβος που τελικά βρίσκεται σε αυτή την μικρή γωνία του εγκεφάλου και γελά μαζί μας κάθε φορά που προσπαθούμε να σπάσουμε τα χάρτινα δεσμά. Δεν ξέρω. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως του φτιάχνουμε την διάθεση και εκείνος χαίρεται καθώς ξέρει και ο ίδιος πως δεν είναι αληθινός, απλά παριστάνει κάποιον, φοράει μια στολή υποκρινόμενος πως είναι Απόκριες όλον τον χρόνο. Γιατί κολλάμε τόσο; 
 Προτιμάω να το ονομάζω κουτί γιατί και μόνο σαν σκέψη με βοηθάει πολύ στο να με φανταστώ εμένα την ίδια σε πολλές καταστάσεις διχασμού. Κάπου εδώ ίσως θα ήταν χρήσιμο να αναφέρουμε την διαφορά του φόβου και της φοβίας. Ο φόβος, με την γενικότερη έννοια συνδέεται κυρίως με πράγματα που αντικειμενικά "πρέπει" να μας φοβίζουν/τρομάζουν. Αυτό μπορεί να είναι ένα αμάξι που έρχεται κατά πάνω μας όταν περνάμε την διάβαση, αυτό μπορεί να είναι ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο. Αφορά δηλαδή καταστάσεις που όντως με κάποιον τρόπο απειλούν την ύπαρξη μας. Η φοβία από την άλλη πλευρά, είναι κάπως πιο ακραία σαν έννοια και περισσότερο τρομακτική γιατί ακριβώς δεν είναι απτή, δεν μπορείς να την δεις, να την αγγίξεις και πολλές φορές μπορεί να είναι και ακραία. Έντονη φοβία πως ένα συγκεκριμένος άνθρωπος που δεν με συμπαθεί θα μου κάνει κακό, φοβία για το ότι αν πάρω μια απόφαση που εμένα μου αρέσει όλοι θα φύγουν από κοντά μου, φοβία για την νύχτα. Κάπως η φοβία σε σχέση με τον φόβο έχει αυτό το τρέμουλο, τον πανικό, την ταχυκαρδία. Κάπως η φοβία αρκετές φορές είναι στο μυαλό μας.
 Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως δεν μας εμποδίζει κάποιος να βγούμε έξω από το δικό μας προσωπικό κουτί, δικό μας είναι, κανενός άλλου. Θα ήθελα να αναφέρω κάποια παραδείγματα που σίγουρα θα μας βοηθήσουν στο να καταλάβουμε περισσότερο τι εννοούμε με το "βγαίνω από το κουτί μου". Μου αρέσει ένας άνθρωπος, σύντομη παρένθεση, τι πιο όμορφο από το προαναφερθέν. Ο άνθρωπος αυτός δεν μου έχει πει ή δεν μου έχει δείξει με κάποιον τρόπο ότι του αρέσω εγώ. Να το, εδώ είμαστε. Πάμε αμέσως στον απέναντι. Η εστίαση στα δικά μου συναισθήματα πού είναι, που βρίσκεται; Πόσο χαμηλά έριξα αυτή την στιγμή ένα τόσο όμορφο συναίσθημα. Στο παράδειγμα αυτό δεν είναι λίγες οι φορές που απλά περιμένουμε και περιμένουμε και περιμένουμε μέχρι να δούμε εάν αρέσουμε εμείς στον άλλον άνθρωπο ενώ η όλη κατάσταση αφορά κάτι δικό μας, το δικό μας συναίσθημα. Είναι τόσο δύσκολο να πούμε σε κάποιον, κάποια, κάποιο "Ξέρεις τι, είσαι όμορφος άνθρωπος, μου αρέσεις, σε θέλω στην ζωή μου". Είτε αυτό αφορά το ερωτικό κομμάτι, είτε το φιλικό κομμάτι είτε γενικότερα το συντροφικό. Δεν χρειάζεται πάντα να περιμένουμε μια ανταπόκριση, δεν χρειάζεται πάντα να περιμένουμε μια ταύτιση. Αυτό που χρειάζεται είναι να μιλάμε, να κινούμαστε και να εκφραζόμαστε. Ακόμη ένα σύντομο παράδειγμα που σχετίζεται με το κουτί μας είναι η δοκιμή νέων πραγμάτων που ίσως μας φοβίζουν. Έχει τύχει και σε μένα την ίδια να αγαπάω περισσότερα από ένα πράγματα και θέλω να δοκιμάσω και κάτι ακόμη που αγαπώ εξίσου αλλά δεν το κάνω. Γιατί; Γιατί στην Ελλάδα καλό θα ήταν να αφιερώνεσαι σε ένα πράγμα και να το κυνηγάς, γιατί ο άνθρωπος όταν μοιράζεται στα δύο ή στα τρία δεν μπορεί να αποδώσει, γιατί μπορεί σε αυτό που θέλω να ξεκινήσω να μην είμαι καλή, γιατί μπορεί να με αποδοκιμάσουν, γιατί οι γονείς μου ή ο περίγυρος δεν θα το εγκρίνει. ΦΤΑΝΕΙ. Απλά κάντε το.
 Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω πως με την προτροπή μου να κάνετε πράγματα που θέλετε τα οποία δεν είναι τόσο καθημερινά για εσάς αλλά θέλετε να τα δοκιμάσετε, μπορείτε κυριολεκτικά να πειραματιστείτε με το καθετί αρκεί αυτό να μην προσβάλει ή απειλεί την οποιαδήποτε ζωή. Κάπως έτσι μοιάζει και ο ορισμός της ελευθερίας. Μπορώ να κάνω όσα αγαπώ αρκεί να μην εμποδίζω εσένα να κάνεις το ίδιο. Αυτά. Βγείτε λιγάκι από το χαρτί, έχει όμορφη θέα.