Το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον

 Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την τάση του ανθρώπου να ψαχουλεύει όλη την ώρα τα λάθη του παρελθόντος. Από το δικό του στόμα εντωμεταξύ προφέρονται ως λάθη. Εντάξει, για να μην τα ισοπεδώσουμε όλα, υπάρχουν κατά κάποιο τρόπο αντικειμενικά λάθη. Αλλά ό,τι αφορά σε επιλογές συντρόφων, δουλειάς, καινούριων ιδεών, αποτυχίες, αδυνατώ να τα ονομάζω λάθη. Τέλος πάντων, η έμφαση σε αυτό το κείμενο θα γίνει στην τάση μας να σκεφτόμαστε ξανά και ξανά πράγματα που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει, πράγματα που θα μπορούσαμε να είχαμε πει και γενικότερα καταστάσεις που σύμφωνα με την λογική μας έπρεπε να είχαμε χειριστεί αλλιώς. Αυτό το καταραμένο το πρέπει πάντα είναι εκεί να μας κυνηγάει που ανάθεμα όποι@ το ανακάλυψε σαν λέξη καθώς τις περισσότερες φορές το πρέπει κάπως περισσεύει μπροστά στην επιθυμία.
 Χρόνια τώρα υπάρχουν τρεις χρονικές βαθμίδες: το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Δεν έχω ιδέα αν τα τοποθέτησα με βάση την σημαντικότητα του καθενός αλλά σαν πρώτη βαθμίδα, μου ήρθε το παρόν. Ίσως δεν είναι τυχαίο. Τόσα και τόσα κείμενα, βιβλία, διαλέξεις, ομιλίες που προσπαθούν να τονίσουν την τεράστια φλόγα του τώρα που τόσο πολύ παραμελούμε. Προφανώς το παρελθόν μας έχει σημαντικότητα. Μάθαμε από αυτό πάρα πολλά πράγματα για εμάς αλλά και για τον κόσμο. Το παρελθόν μπορεί να αφορά σε παιδικό τραύμα μέχρι και σε "λανθασμένη" επιλογή στην ενήλικη ζωή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μονίμως πρέπει να το κουβαλάμε μαζί μας στην τσέπη. Θα συμφιλιωθούμε μαζί του, θα το αγκαλιάσουμε αλλά ως εκεί. Πάει το παρελθόν, έχει φύγει. Ακόμη και το χθες. Για σκέψου λίγο την τελευταία σου πράξη που έκανες χθες. Την έκανες, πάει τελείωσε, τέλος, δεν υπάρχει πια. Γιατί να ασχολείσαι τόσο μαζί της; Μπορείς να την φέρεις πίσω; Όχι.
 Το αγαπώ το μέλλον, ίσως και περισσότερο από το παρελθόν. Το μέλλον σαν έννοια έχει μια πιο λαμπερή όψη γιατί νιώθεις πως θα καθαρίσει την σκονισμένη όψη του παρελθόντος, πως μέσω αυτού θα καθαρίσεις όσα έγιναν. Ως ένα σημείο έχει μια λογική βάση. Απλά εμπεριέχει την παγίδα των τόσων πολλών πλάνων, ονείρων, προσδοκιών και φτάνουμε σε ένα σημείο να ζούμε στο μέλλον και σε όσα θα κάνουμε χωρίς καν να έχουμε φτάσει σε αυτά. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό αλλά γίνεται. Σχεδόν με μια μανία λέμε θέλω να κάνω αυτό, εκείνο, να πάω εκεί, να διορθώσω αυτό, να μην ξανακάνω αυτό, να βρω δουλειά εκεί, να βρω έναν τέτοιον άνθρωπο. Χάος. 
 Μάθαμε να ζούμε σε αυτή την κινούμενη ζώνη παρελθόντος και μέλλοντος με μια ζάλη αρκετά έντονη ξεχνώντας το παρόν, το τώρα, τη στιγμή αυτή εδώ. Δεν λέω πως δίνω στο παρόν την σημασία που του "αρμόζει" αλλά τα γράφω για να τα διαβάσω κι εγώ μήπως αφυπνιστώ. Και σε ρωτάω λοιπόν, χωρίς το τώρα σου πως θα στήσεις το αύριο, χωρίς το τώρα σου θα υπήρχε το χθες σου; Αναβολές συνεχόμενες, μια τάση για αναβλητικότητα, μια τάση για νοσταλγία, για επιθυμία του εαυτ@ πριν 1 χρόνο, 5 χρόνια, 10 χρόνια. Ή που θα νοσταλγούμε ή που θα ονειρευόμαστε. Και το τώρα εδώ να περιμένει σε εκείνη τη γωνία. Δε ζητάω πολλά, απλά να μη ξεχνάς και το τώρα σου, αυτό που έχεις τώρα, που λέγεται παρόν.