Σε αγαπάς;

 Θα καλωσορίσουμε τον νέο μήνα θέτοντας στον εαυτό μας την εξής ερώτηση. Με αγαπάω; Μια απλή, καθημερινή, φαινομενικά εύκολη ερώτηση που συνήθως μπορεί να απαντηθεί με ένα ναι ή με ένα όχι, όπως κάθε ρητορική ερώτηση, με μόνη διαφορά πως πίσω από το κάθε ναι αλλά και πίσω από το κάθε όχι κρύβονται πολλά, όπως, "ναι, με αγαπάω αλλά σε αυτό το σημείο.." ή "όχι δεν με αγαπάω γιατί σε εκείνες τις περιπτώσεις..". Ακούγονται κάπως απόλυτες και οι δύο απαντήσεις αν δεν αναπτύξουμε κάτι παραπάνω μετά το ναι ή το όχι. Εκεί που θέλει να εστιάσει το συγκεκριμένο κείμενο είναι στην αντιμετώπιση του εαυτού μας σαν ένα σπίτι. Το δικό μας σπίτι. Μέσα στο οποίο ζούμε, αγαπάμε, παλεύουμε, προσπαθούμε, κλαίμε, συγκινούμαστε, απογοητευόμαστε, νικάμε, μαθαίνουμε. Αν μας ρωτούσε κανείς με ποιον είμαστε και τις 24 ώρες της ημέρας, εξαιτίας της γρήγορης ταχύτητας που λειτουργεί ο εγκέφαλος μας, κατευθύνεται προς την εύρεση ενός τρίτου ατόμου. Είτε αυτό το άτομο λέγεται μητέρα, είτε πατέρας, είτε σύντροφος, φίλος, φίλη, συγγενής. Στο τέλος του συνειρμού μας, καταλαβαίνουμε πως κανένας ή καμία από τους προαναφερθέντες δεν βρίσκεται πάντοτε εκεί, πέρα από εμάς τους ίδιους. Είναι απίστευτο που είμαστε πάντα εκεί, που είμαστε πάντα μαζί μας.
 Όπως είναι ευρέως γνωστό, ο άνθρωπος έχει ανάγκη την κοινωνική επαφή. Είναι στην φύση του να μιλάει, να εκφράζεται, να ανταλλάζει απόψεις με άλλους ανθρώπους, να κάνει διάλογο, να διαφωνεί, να συμφωνεί, να γνωρίζει νέο κόσμο, να χτίζει σχέσεις, φιλίες και να διευρύνει τον κοινωνικό του κύκλο. Υπάρχουν άτομα τα οποία προτιμούν τον κύκλο τους μεγάλο, ευρύχωρο, να είναι ανοιχτοί σε νέες γνωριμίες και υπάρχουν και εκείνοι που προτιμούν τον κύκλο τους πιο συγκεκριμένο και πιο οικείο. Και οι δύο περιπτώσεις είναι απόλυτα σεβαστές, αποδεκτές και γεμάτες αγάπη. Να σημειωθεί πως υπάρχουν και περιπτώσεις ανθρώπων που μπορεί να είναι και τελείως μόνοι τους λόγω επιλογής, λόγω στάσης ζωής, λόγω συνθηκών ή λόγω απωλειών. Όπως κι αν έχει, όλοι μας, πέραν του κύκλου μας έχουμε πάντα έναν εαυτό να φροντίσουμε.
 Θα ήθελα να περάσω σε εκείνο το αμφιλεγόμενο θέμα το οποίο σχετίζεται με το αν είναι καλό κι αν ωφελεί να κάνουμε πράγματα μόνοι μας, με τον εαυτό μας. Όταν ήμουν παιδί, κρατώντας το χέρι της μητέρας μου ή της γιαγιάς μου και έβλεπα σε πλατείες ανθρώπους να περπατούν μόνοι τους, σε μαγαζιά να πίνουν μόνοι τους τον καφέ τους, σε παγκάκια να διαβάζουν μόνοι τους κάποιο περιοδικό αμέσως ρωτούσα για ποιον λόγο είναι τόσο μόνοι και γιατί να είναι μόνοι και σίγουρα είναι στεναχωρημένοι και σίγουρα δεν έχουν συντροφιά. Παιδικός, ευαίσθητος συνειρμός που δεν του δίνουμε άδικο. Τα παιδιά ως μια ηλικία συνηθίζουν στην φροντίδα, στο να έχουν σύντροφο, στο διπλό. Τώρα, κάθε φορά που βλέπω παρόμοιες σκηνές χαμογελάω σαν παιδί και χαίρομαι τόσο πολύ αυτούς τους ανθρώπους.
 Ας απαντήσουμε λοιπόν στην παραπάνω ερώτηση, η οποία δεν είναι άλλη από αυτήν: "Μπορώ να κάνω πράγματα και μόνος/ μόνη μου κι αν ναι πώς;". Προσωπικά, αυτή η ερώτηση έχει δύο πόλους. Από την μία σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που την απαντούν αμέσως. "Προφανώς και μπορώ να κάνω πράγματα μόνος μου δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία ή δυσκολία". Υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να το κάνουν αλλά δυσκολεύονται λόγω ντροπής, άβολου συναισθήματος, ανασφαλειών. Για να κάνεις πράγματα με τον εαυτό σου, για να ξοδεύεις χρόνο με τον εαυτό σου πρέπει να σε εκτιμάς, να σε αποδέχεσαι και να σε αγαπάς. Η αγάπη του εαυτού δεν συνεπάγεται με υπέρμετρη προβολή ή προσπάθεια. Το να κάνεις πράγματα μόνος σου για μένα είναι δύναμη, είναι κατάκτηση. Το να έχεις δηλαδή τον εαυτό σου σαν σύντροφο είναι από τα μεγαλύτερα κατορθώματα. Γιατί; Ζούμε σε μια εποχή τεράστιας σύγκρισης, έκθεσης και προβολής άλλων ζωών και προσωπικοτήτων. Είναι τόσο εύκολη η υποτίμηση του εαυτού μας μπροστά σε όλο αυτό, που καμιά φορά είμαστε τόσο σκληροί με εμάς που ούτε καν το καταλαβαίνουμε. Μερικές φορές βάζουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, το προαναφερθέν σπίτι μας στην διαδικασία τόσων αλλαγών, είτε αυτές οι αλλαγές είναι στην εμφάνιση είτε στον τρόπο που ζούμε ώσπου στο τέλος ξεχνάμε ποιοι πραγματικά είμαστε και ποιοι θέλουμε να είμαστε εν τέλει.
 Κλείνοντας, θα ήθελα πραγματικά να υπενθυμίσω σε όλους μας πως δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος χωρίς ψεγάδι, χωρίς χαρακτηριστικά που ίσως να μας πηγαίνουν λίγο πίσω ή να θεωρούνται αδυναμίες μας. Όταν μιλάω για αγάπη εαυτού, δεν μιλάω μόνο για όσα μας αρέσουν σε εμάς. Δεν μιλάω για αγάπη των ίσως μειονεκτημάτων μας που ενδεχομένως να μην μας αρέσουν. Μιλάω για αποδοχή, για αγκαλιά. Μιλάω για προσπάθεια μείωσης αυστηρότητας προς το μέσα μας. Ξέρω πως όλοι και όλες σας καθημερινά κάνετε ό,τι μα ό,τι περνάει από το χέρι σας για να σας αγαπήσετε ένα τσακ περισσότερο. Μα σας το λέω, δεν είναι τόσο δύσκολο όσο νομίζετε. Κι όσα δεν σας αρέσουν σε εσάς, να ξέρετε αλλάζουν αν το θέλετε. Μια αγκαλιά προς εσένα που το διαβάζεις σε παρακαλώ, ένα δεν πειράζει στον εαυτό σου σε εσένα που το διαβάζεις τώρα, ένα μπράβο σε σένα που παραδέχτηκες την λάθος στάση σου σε κάποιες συνθήκες, που παραδέχτηκες τα λάθη σου, που τα έφερες κοντά σου και δέχτηκες τις συνέπειες τους. Συνέχισε, τα πας περίφημα. Να σε αγαπάς περισσότερο και να σε χτυπάς λιγότερο. Όταν δεν θα έχεις κανέναν, το σπίτι σου θα είναι εκεί.