Γυναικεία Αντιπαλότητα

 Αφορμή για αυτό το κείμενο, αποτέλεσε ένα σχόλιο που είδα σε ένα άρθρο το οποίο ήταν αφιερωμένο στην Γεωργία μας πλέον, στην κοπέλα που βιάστηκε στην Θεσσαλονίκη. Το άρθρο αυτό ήταν πολύ όμορφο καθώς τόνιζε την δύναμη ψυχής της Γεωργίας, την αγάπη της για ζωή και την ανάγκη της για δικαιοσύνη. Τόνιζε πως η κοπέλα αυτή, μέσα σε έναν χρόνο, έχασε τους γονείς της, τον σύντροφό της, έπεσε θύμα βιασμού και ψυχολογικής κακοποίησης κι όμως είναι ακόμη εδώ, μόνη της, επάνω στην σκηνή, προσπαθώντας να βρει την δικαιοσύνη σε ένα σύστημα που δεν φημίζεται για την ομαλότητα και ορθή λειτουργία του σε τέτοια ζητήματα. Κάτω λοιπόν από αυτό το άρθρο υπήρχαν αμέτρητα σχόλια τα οποία έδιναν απλόχερα διαδικτυακή αγκαλιά στην Γεωργία, δύναμη και ελπίδα. Το μάτι μου έπεσε σε ένα σχόλιο μιας γυναίκας, η οποία σχολίαζε το εξής: "Τι δουλειά είχε κορίτσι πράγμα, που είχε τόσες απώλειες, είχε χάσει γονείς, αγόρι, βραδιάτικα σε πάρτι, σε ξενοδοχεία και μάλιστα πεντάστερα κλπ,κλπ". Πραγματικά καθώς γράφω τα λόγια της γυναίκας αυτής δεν μπορεί να μείνει σταθερό το χέρι μου. Έχω αρχίσει και πιστεύω πως αυτά τα άτομα είτε όντως έχουν πολλά σοβαρά δικά τους προσωπικά προβλήματα και ξεσπούν με λάθος και ύπουλο τρόπο σε ιστορίες άλλων, που θεωρούνται μαχητές, είτε πως το κάνουν επίτηδες για να τραβήξουν φώτα πάνω τους καθώς τα χρόνια που ζουν, είναι γεμάτα σκοτάδι. Όπως κι αν έχει, αυτό το σχόλιο αποτέλεσε για μένα την αφορμή. Θα ήθελα να συζητήσουμε γενικότερα για τις ομοιότητες που έχουμε οι γυναίκες μεταξύ μας και για την τόση αντιπαλότητα που γεννάται πολλές φορές δίχως λόγο. 

  Πόσα έχουμε περάσει και πόσα ακόμη θα περάσουμε. Πόσα μας ενώνουν και πόσα μας χωρίζουν δίχως ιδιαίτερο λόγο. Εμείς, για εμάς μιλάω. Για τις γυναίκες. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, ψυχολογική κακοποίηση, σωματική κακοποίηση, καθημερινές δυσκολίες, μάχες, κοινωνική ανισότητα, απώλεια ευκαιριών απλά και μόνο επειδή το φύλο μας είναι ή μετατράπηκε σε θηλυκό. Ξεκινήσαμε λίγο πιο "ποιητικά" αυτό το κείμενο γιατί καθώς το γράφω, αισθάνομαι ένα τόσο μεγάλο ερωτηματικό και σκοπός μου είναι να ευαισθητοποιήσω εκείνη, την άλλη, την πιο δίπλα και την κάθε άλλη. Το συγκεκριμένο κείμενο θα εστιάσει στην έχθρα, εντός εισαγωγικών, που υπάρχει πολλές φορές ανάμεσα στις γυναίκες. Σε όλον αυτόν τον ανταγωνισμό που μερικές φορές φαντάζει αβάσταχτος, σε όλη αυτή τη σύγκριση δίχως κανένα όριο σε όλον αυτόν τον εμφύλιο που σχεδόν σκοτώνει.
 Τα παραπάνω δεν συνεπάγονται με το ότι εμείς οι ίδιες ευθυνόμαστε, αποκλειστικά και μόνο για όλη αυτή την πάλη. Από τις ρίζες μας κιόλας, από την κοιλιά κιόλας της μητέρας ξέραμε πως όταν γεννηθούμε έχουμε αμέσως να αντιμετωπίσουμε μια ήδη εγκατεστημένη ανισότητα, εδραιωμένη, σταθερή και σχεδόν ακίνητη. Αυτή δεν είναι άλλη από την νοοτροπία πως το αρσενικό γένος θεωρείται ο κύριος ίσως διαχειριστής του σπιτιού, εκείνος που δουλεύει, που φροντίζεται από την γυναίκα. Αυτά ευτυχώς, με το πέρασμα και το πέρασμα του χρόνου άλλαξαν, εξελίχθηκαν, βελτιώθηκαν αλλά μερικές περιπτώσεις έμειναν ως έχουν, είτε επειδή το επέλεξαν είτε επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς. Από μικρές κιόλας, σε νεαρή ηλικία, μαθαίνουμε πως μερικές θέσεις εργασίας δεν είναι "γυναικείες". Σχεδόν αηδιαστικό και τρομακτικό για ένα μικρό κορίτσι που όμως ευτυχώς εκείνη την στιγμή που του το αναφέρουν δεν καταλαβαίνει τόσα. Έλα όμως που όλα τα κατάλοιπα εμφανίζονται αργότερα, με το πέρασμα των χρόνων, είτε σαν τραύματα είτε σαν όρεξη για αλλαγή όσων ακούσαμε μικρές. Μια γυναίκα δεν μπορεί να έχει θέση εξουσίας, μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι διευθύντρια, μια γυναίκα δεν μπορεί να οδηγεί φορτηγό, μια γυναίκα δεν μπορεί να έχει τέλος πάντων ευθύνες που απαιτούν στιβαρά χέρια, κάτι που δεν διαθέτει τέτοιο ευαίσθητο ον που είναι. Τέλος πάντων, η νοοτροπία του ότι η γυναίκα είναι εκείνο το ον που δεν "λερώνεται", που πρέπει να προσέχει, που πρέπει να είναι ντελικάτη είχε εισχωρήσει από νωρίς μέσα μας και ήταν τόσο ισχυρή αυτή η νοοτροπία που ακόμη και σήμερα πολλές φορές, υποσυνείδητα, μας κάνει εντύπωση όταν βλέπουμε μια γυναίκα να οδηγεί λεωφορείο ή ταξί.
 Η παραπάνω, ήταν μια σύντομη και λίγο ευαίσθητη αναδρομή και μια αναφορά στο τι ίσχυε πολλές φορές σε παλαιότερες εποχές. Αυτό που μου κάνει εντύπωση εμένα σαν γυναίκα είναι το εξής γεγονός. Μοιραζόμαστε τόσα κοινά στοιχεία και σημεία, από θέματα ορμονών όπως είναι η έμμηνος ρύση μέχρι ζητήματα τα οποία πραγματικά στο άκουσμα τους μπορούν να ταρακουνήσουν βαθιά όπως οι βιασμοί, οι παρενοχλήσεις, η ψυχολογική και σωματική βία, η βία γενικότερα, η σκληρότητα γενικότερα, η αντιμετώπισή μας ως αδύναμες και εύθραυστες γενικότερα. Ακόμη και μετά από όλα αυτά συνεχίζουμε να πολεμάμε η μία την άλλη, να κλωτσάμε, να θέτονται τρικλοποδιές, ξεχνώντας πως με την ένωση μας μπορούμε να φτάσουμε πραγματικά ψηλά. Προς Θεού, εάν υπάρχει και σε όποιον πιστεύει ο καθένας, δεν εννοώ να μην υπάρχουν αντιθέσεις, διαφωνίες ή αντιπαραθέσεις μεταξύ μας. Προφανώς και όλες οι γυναίκες δεν έχουμε τα ίδια βιώματα και τις ίδιες αναμνήσεις ούτε την ίδια εξωτερική ή εσωτερική εμφάνιση. Αν δεν υπήρχαν διαφωνίες και διάλογοι κάτι δεν θα πήγαινε σίγουρα καλά. Εγώ αναφέρομαι στο γεγονός του φθόνου, του σχολιασμού, της κακής πρόθεσης, του καθημερινού χιουμοριστικού αλλά χλευαστικού και πολλές φορές καυστικού σχολίου που θα έχει την μορφή: "Που πάει έτσι αυτή η χοντρή ρε φίλε δεν πρόκειται ποτέ να βρει γκόμεν@" ή της μορφής: "Καλά μιλάει και αυτή που είναι δίμετρη, πανέμορφη, έχει κούκλο σύντροφ@". Ναι, εντάξει ως ένα σημείο αυτά αντέχονται, αλλά όχι για πολύ. Καμία μας δεν ξέρει την ιστορία της άλλης κοιτάζοντας την μόνο στον δρόμο. Καμία μας δεν κερδίζει τίποτα ούτε ανεβαίνει πιο ψηλά εάν κάθεται και σπαταλάει λεπτά, ώρες, ημέρες με το να ασχολείται με άλλες γυναίκες που δεν της ταιριάζουν ή που δεν την εκφράζουν. Άστες απλά να υπάρχουν.
 Σχετικά με τον σχολιασμό, προφανώς είναι στην φύση του ανθρώπου. Όλοι μας καλώς η κακώς το κάνουμε και δεν μπορούμε να το αφαιρέσουμε τελείως και ριζικά από την καθημερινότητα. Αυτό το οποίο είναι απαράδεκτο, είναι αυτή η προαναφερθείσα σχεδόν εμμονική ενασχόληση με γυναικείες παρουσίες που δεν μας ταιριάζουν, ο φθόνος για γυναίκες που έχουν πετύχει σε κλάδους που ενδεχομένως να μην είναι του δικού μας γούστου, η ζήλεια ή το ερωτηματικό επειδή κάποια από εμάς είναι ζευγάρι με άλλη γυναίκα, με σύντροφο που έχει περισσότερα χρήματα από το "κανονικό". Κόντρα, κούραση, μάχη για το τίποτα. Πιστεύω ακράδαντα πως μπορούμε να συνυπάρχουμε όλες μας. Δεν ανέφερα πουθενά να γίνουμε όλες μια αχώριστη παρέα καθώς κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Το μόνο που λέω είναι να είμαστε μια νοερή οικογένεια. Κι ας μην ταιριάζουμε όλες μεταξύ μας, ας συνυπάρχουμε. Έστω. Όχι άλλος πόλεμος.