Η τέχνη του να μπορώ να φύγω

  Γνωρίζω πολύ καλά και από προσωπικές εμπειρίες και καταστάσεις πως τις περισσότερες φορές είναι πιο εύκολο να περιμένουμε να φύγει ο άλλος ή οι άλλοι. Είτε αναφερόμαστε σε σύντροφο είτε σε φίλο είτε σε κάποιον άνθρωπο γενικότερα που πλέον νιώθουμε πως δεν μας γεμίζει η παρουσία του στην ζωή μας. Βλέπουμε, αναγνωρίζουμε, λαμβάνουμε τα σημάδια τα οποία μαρτυρούν πως: "Ξέρεις κάτι, δεν αντέχω άλλο να είμαι με εκείνον-εκείνη", "Ξέρεις κάτι, με στεναχωρεί που πρέπει πάλι να συναντήσω αυτό το άτομο". Τα σημάδια είναι καθαρά. Πάντα είναι άλλωστε. Απλά σαν άνθρωποι έχουμε σχεδόν πάντα την τάση να περιμένουμε παρά να δρούμε. Είναι κάπως πιο εύκολο και δεν περιλαμβάνει τόσο ρίσκο. Εγώ από την άλλη πλευρά αν και ανήκω στους ανθρώπους που περιμένουν και με το παραπάνω για να με διώξουν, εντός πολλών εισαγωγικών πάντα, πλέον επιλέγω να φεύγω από όπου δεν μου αρέσει. Η φράση "όπου δεν μου αρέσει", μπορεί να είναι μέρος, σπίτι, δωμάτιο, συζήτηση, αγκαλιά, άνθρωπος, παρέα, ραντεβού, πάρτυ, συνάντηση και τόσα άλλα. Δεν χρειάζεται πάντοτε να μένουμε ως το τέλος σε οτιδήποτε απλά για να πούμε: "Α κοίτα άντεξα παρόλο που δεν ήθελα, έχω τελικά δύναμη". Όχι. Είμαστε δυνατοί και γενναίοι και όταν λέμε το όχι μας, όταν βάζουμε τον φράχτη μας γύρω από τον αγαπημένο μας εαυτό, το σπίτι μας, λέγοντας όχι.
 Ο παραπάνω συνειρμός εννοείται έχει να κάνει και με χωρισμούς. Όταν βλέπω πως ο σύντροφος, η σύντροφος μου πλέον δεν με καλύπτει, με υποβιβάζει, δεν περνάω το ίδιο όμορφα όσο περνούσα, με προσβάλλει, με υποτιμά, βαριέμαι. Εκεί προστατεύω την ψυχή μου και φεύγω. Μπορεί να ακούγεται δύσκολο και επίπονο αλλά με την πάροδο του χρόνου γίνομαι ένα ον πολύ περισσότερο ανεξάρτητο, μαθαίνω να βασίζομαι στον εαυτό μου, στην πλάτη μου και προχωράω. Στις φιλίες το ίδιο. Ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της ζωής μας είναι οι φίλοι, η παρέα. Όμως, καλώς ή κακώς ή τίποτα από τα δύο αλλάζουμε. Γνωρίζουμε νέες παρέες, νέους ανθρώπους που ενδεχομένως να νιώθουμε ακόμη καλύτερα μαζί τους. Εάν δεν μας καλύπτει πλέον μία φιλία δεν είναι κακό. Εξελισσόμαστε, αλλάζουμε και τα κριτήρια μας μετατρέπονται. Όλο αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο και λαμπερό.
 Συμπέρασμα των παραπάνω, αγαπημένα μου πλάσματα, είναι να προσπαθούμε όσο ζούμε να βρίσκουμε την δύναμη να φεύγουμε από κάπου που δεν γελά το μέσα μας. Δεν είναι αναγκαίο και υποχρεωτικό να υπομένουμε καταστάσεις που δεν αντέχει το μυαλό ή η καρδιά ή το σώμα μας. Δίνουμε ευκαιρίες σε ανθρώπους και καταστάσεις, όμως προτεραιότητα έχει η χαρά μας. Όταν δεν χωράτε, όταν δεν ανασαίνετε, να φεύγετε κι ας φοβάστε.